Pokaż trasę GPS

A tu juz przystan w Ratho:




I pub, do ktorego jakos nigdy jeszcze nie mialam okazji wstapic, no ale moze kiedys sie uda, bo polozony jest w bardzo fajnym miejscu ;) 


Kawaleczek dalej powstalo nowe osiedle mieszkaniowe, jezeli bylby ktos tak uprzejmy to poprosze taki domek (jedyne £285 000 za 3 sypialnie) ;)






Slad z endomondo, bez dojazdu do pracy.

Pokaż trasę GPS

Praca.

W piatek tradycyjnie skonczylam prace o 14 i postanowilam, korzystajac z pieknej, slonecznej pogody, pojechac na dluzsza wycieczke. Poniewaz wialo dosc mocno z zachodu, a ja nie mialam ochoty na walke z tym wiatrem, zdecydowalam pojechac kilka stacji pociagiem na zachod i wracac do Edynburga z wiatrem. Tak tez zrobilam, podjechalam na pobliska stacje, niestety na pociag musialam troche poczekac, poniewaz jeden zostal odwolany z przyczyn technicznych, kolejny byl za to mocno zatloczony, ale udalo mi sie do niego wcisnac. Dojechalam do miasteczka Falkirk. Nie jest ono zbyt urokliwe, raczej przemyslowe, mnostow tu roznego rodzaju hurtowni, magazynow, zakladow itp. Ciekawostka okolicy jest polaczenie dwóch kanalow, łączących zatokę Clyde i Forth. Przejechalam sie fragmentem, sciezki prowadzacej wzdluz kanalu glasgowickiego.

Kanał Clyde - Forth © ememka

Pozniej musialam nieco pokombinowac, bo jechałam złą stroną kanału, wlazłam więc na jego zbocze, a następnie przeskoczyc przez barierke na dosc ruchliwej drodze. Na szczescie wzdłuz wiodl szeroki chodnik/sciezki rowerowa, po ktorych jedzie sie zdecydowanie przyjemniej i bezpieczniej. Bo na ruchliwej drodze nigdy nie wiadomo czy ktorys kierowca nie wjedzie mi w cztery litery. I tak kluczac po tych przemyslowo – uslugowych terenach, przejechalam pod autostrada i ruszylam w kierunku miasteczka Grangemouth. Jest to wlasciewie osada, ktora opiera sie na jednym wielkim zakladzie przemyslowym – rafinerii ropy i zakladach chemicznych przetwarzajacych ropę.

Rafineria © ememka

Obszar tego zakladu wyglada troche jak stacja kosmiczna, wszedzie rury, rurki, rureczki, kominy i inne dziwne urzadzenia. (Musze kiedys wybrac sie tam noca, moze byc ciekawie oswietlone;) ) Jechalo sie bardzo przyjemnie i nawet nie chcialo mi sie zatrzymywac na robienie zdjec – jakos nie mialam natchnienia.

Kolejnym punktem wycieczki byla miejscowosc Bo’ness, znana z niewielkiego muzeum kolei parowej. Bylam juz tam kilka razy, ale poniewaz bardzo lubie kolej, szczegolnie parowa, postanowilam tam podjechac i zobaczyc co ciekawego slychac. Bylo juz pozno i stacyjka byla zamknieta, ale zatrzymalam sie obok, aby chwile odpoczac i moglam obserwowac, jak pan najpierw szufluje wegiel do lokomotywy, a pozniej spuszcza z niej wode;)

Muzeum kolei parowej © ememka

Lokomotywa © ememka

Z tego miejsca zaczely sie schody z jazda – z poziomu morza musialam wjechac wyzej, a nie wiedziec czemu mialam strasznie slbe nogi, nie moglam sobie poradzic z najmniejszym podjazdem;/ No ale jakos pomalutku, pomalutku wturlalam sie pod gorke. Palcem po mapie wyznaczylam sobie trase jakas boczna drozka, poniewaz nie chcialam jechac glowna droga. Okazalo sie ze ta droga to taka kamienista polna dojazdowka do jakichs gospodarstw, ale poniawaz nie lubie zawracac, postanowialm jechac i zobaczyc co bedzie dalej. Po dosc nieprzyjemnym, kamienistym odcinku nagle zaczal sie asfalt, taki kilometrowy odcinek rowniutkiego gladziutkiego asfaltu, ktory skonczyl sie rownie nagle jak sie zaczal. Znow polna droga, ktora wjechalam na teren jakiegos gospodarstwa. Glupio mi tak bylo krazyc miedzy domem a obora wiec zbytnio sie nie rozgladajac pojechalam polna droga dalej, ktora nieoczekiwanie skonczyla sie na skaju pola! Zla bylam ze bede jednak musiala teraz taki kawal wracac. Wyjelam mape i patrze gdzie jestem i jak ta droga powinna prowadzic, poniewaz wg planu jest przejezdna i ma ciaglosc. Okazalo sie ze wlasciwa drozka skreca za gospodarstwem w prawo, a ja pojehcalam w lewo. Cofnelam sie, wjechalam na wlasciwy szlak, ktory doprowadzil mnie tam gdzie chcialam. Na tej drodze troche zamarudzilam i srednia, do tej pory calkiem pozadna, znacznie mi spadla, no ale co zrobic, tak to jest jak chce sie jezdzic skrotami;)

Pola i mosty © ememka

Polna droga © ememka

Dalej na szczescie byl juz tylko asfalt;)

I tak zygzakiem i zakosami jechalam wytrwale i uparcie w strone miasta. Odcinki wschod – zachod byly ok, natomiast poprzeczne polnoc-poludnie byly niezbyt przyjemne, nie dosc ze z bocznym wiatrem, to zazwyczaj pod gorke. No ale uporawszy sie z tymi kilkoma podjazdami, czekal mnie dosc dlugi odcinek na wschod. W takich awrunkach i z zachodnim wiatrem bez problemu utrzymywalam predkosc okolo 40km/h (srednia szybciutko wzrosla). W miejscowosci Kirkliston, w poblizu lotniska, zatrzymalam sie na rozdrozu zastanwiajac sie ktoredy pojechac dalej. Poniewaz pora byla jeszcze w miare wczesna, pogoda nadal ladna, a mnie sie dobrze jechalo, postanowilam nadlozyc nieco drogi i pojechac droga, ktora jeszcze nie jechalam, a ktora prowadzi nad samo lotnisko. Jak sie okazalo jest tam taki punkt gdzie ludzie przyjezdzaja samochodami i obserwuja ladujace/startujace samoloty. Ja rowniez chwile sie pogapilam i ruszylam dalej.

Lotniskowy ruch © ememka

Odlot © ememka

Droga prowadzaca wzdluz lotniska doprowadzila mnie na obrzeza miasta i dalej juz tradycyjna trasa – sciezka rowerowa do domu. Choc po drodze postanowilam zahaczyc o Lidla, aby sie odpowiednio zaopatrzyc na weekend. Dzieki temu zobaczylam ze na ulicy w poblizu dworca, polozone sa juz tory tramwajowe! Nie moglam sie oprzec i musialam je uwiecznic;)

Tory tramwajowe © ememka

Dojechalam do domu juz nieco zmeczona, ale zadowola, ze po pracy udalo mi sie zaliczyc taka wycieczke. Tereny zupelnie inne, mniej widokowe, a bardziej przemyslowe, ale musicie przyznac, ze ma to tez swoje uroki;)


Pokaż trasę GPS

Postanowiłam wykorzystać niesamowicie piękną i nieomalże bezwietrzną pogodę i wybrać się na dłuższą wycieczkę. Tym razem zaplanowałam sobie trasę na południe, żadko tam jeżdżę ponieważ są to tereny górzyste, a żeby się wydostać w tamtą stronę z miasta, też trzeba się nieźle napocić. Ale czułam się w formie, a innych pomysłów nie miałam, głównie z tego powodu, że większość bliższych terenów mam już objerzdżoną;) Początkowo wszytko szło dobrze, przygotowałam się, zapakowałam w nowy wypasiony plecak rowerowy, który kupiłam już jakiś czas temu, ale jeszcze nie miałam możliwości wypróbowania. Ruszyłam spod domu i od razu okazało się że z plecakiem jest coś mocno nie tak, ponieważ gdy zajmę pozycje na rowerze, stelaż wbija mi się w podstawę czaszki. Zatrzymywałam się i kilkakrotnie próbowałam go wyregulować, jednak zawsze coś było nie tak;/ Byłam tak zła, zirytowana, że nieomalże chciałam zawrócić i pojechać prosto do sklepu odać ten fatalny sprzęt. Doszłam jednak do wniosku, że szkoda mi takiej pięknej pogody, z plecakiem jeszcze powalczę, a pojadę go oddać następnego dnia. Ostatenicze udało mi się jakoś na tyle poluzować szelki, że całość się opuściła i już nic mnie nie uwierało. Jednak nadal zastanawiam się czy plecak zostawić czy jednak go oddać.
Tego dnia mimo bardzo udanej wycieczki wszystko mnie strasznie irytowało. Kolejną rzeczą która mi strasznie przeszkadzała był aparat zawieszony przez ramię. Nie chciałam go trzymać w plecaku, aby był do niego łatwy i szybki dostęp. Jednak majtający mi między nogami pokrowiec wcale nie pomagał w jeździe i jakoś nie pozwalał mi się skoncentrować;/ W końcu wkurzyłam się i schowałam z powrotem do plecaka, ale wyciąganie go na każdym postoju to marnowanie czasu i jest bardzo upierdliwe. Ostatecznie wpadłam na genialny w swej prostocie pomył! przymocowałam etui za pomocą rzepa służącego do przypięcia etui np. do paska, do ramy:) Potrzeba jest zdecydowanie matką wynalazku! Aparat był łatwodostępny, cały czas pod ręką, tak wygodnie że nawet używałam go podczas jazdy, bez potrzeby zatrzymywania się:)

Mocowanie etui do aparatu © ememka

Mocowanie etui od aparatu © ememka

Kolejną rzeczą która niezmiernie mnie irytowała, choć może wydać się śmieszna, była dla mnie bardzo drażliwa. Jechałam w długich getrach, które przy kostce, nie wiedzieć po co mają wszyte ekspresy. Getry tak się jakoś układają w tym miejscu, że materiał się wygina, a końcówki ekspresów uderzają rytmicznie w korbę od pedałów. Szlag może człowieka trafić z tym stukaniem! Do tej pory miałam ten problem tylko z lewa nogawką, a dziś jak na złość stukały mi obie równomiernie, naprzemiennie pyk-pyk-pyk-pyk!!! Wrrr... Miałam ochotę je pourywać, ostatecznie skończyło się na bardziej subtelnej formie poradzenia sobie z tym problemem, a mianowicie wywinięciem nogawek;) Sprytne nie? :) Tak więc po przejechaniu kilkudziesięciu kilometrów w niezbyt komfortowych warunkach i ostatecznym uporaniem się z irytującymi detalami, mogłam w końcu cieszyć się jazdą i pięknymi widokami.
Jak wspomniałam, najpierw musiałam się wydostać z miasta i ciekawa część wycieczki rozpoczęła się w miejscowości Loanhead (znanej mi lepiej z centrum handlowego i IKEI;)) Błądząc nieco po miasteczku szukałam ścieżki rowerowej, która miała prowadzić dawnym wiaduktem kolejowym do Roslin. Po kilku nietrafionych próbach i kilkukrotnym sprawdzaniu mapy w końcu udało mi się wjechać na wymarzoną ścieżkę. Jest to kolejna ścieżka rowerowa utworzona w miejscu dawnej linii kolejowej. Połączenia kolejowe pokrywały niegdyś gęstą siecią te tereny, a kursujące po nich pociągi przewoziły wydobywany na tych terenach węgiel i rudę żelaza do miast i ośrodków produkcyjnych, była to także ruchliwa linia osobowa.

Mój pojazd © ememka

Bilston Glen Viaduct © ememka

Widok z wiaduktu w dół © ememka

Widoczek z wiaduktu © ememka

Bitwa pod Roslin 1303 © ememka

Po przejechaniu wiaduktu kierowałam się ścieżką w stronę Roslin (tak, tak tego Roslin rozsławionego prze Dana Browna w jego najbardziej chyba znanej książce "Kod Leonarda da Vinci". Odwiedziłam ja jakiś czas temu i muszę przyznać, że naprawdę robi niesamowite wrażenie!). Tym razem jednak nie pojechałam do kościółka, ponieważ moja trasa prowadziła nieco inaczej. Kawałeczek za miejscowością Roslin skręciłam w lewo kierując się w dół doliny rzeczki North Esk. Była to karkołomna jazda. Ostro w dół i prawdziwe serpentyny, no właściwie to jedna "agrafka", ale nie spodziewałam się czegoś takiego! Na szczęście po przeciwnej stronie doliny droga wznosiła się łagodniej.

Kręta droga © ememka

Kolejny odcinek prowadził nieco bardziej ruchliwą drogą, ale na szczęście tylko 4km. Następnie odbiłam znów w lewo i tu już było pięknie. Cicha, wąska, spokojna droga prowadząca przez łąki na których pasły się stada owiec. Widoki dookoła po prostu wspaniałe Po lewej biegnące nieco ukośnie pasmo Pentland Hills, a przede mną zbliżające się Moorfoot Hills, za plecami Edynburg i zatoka Forth.

Widoczek na Pentlandy © ememka

Moorfoot Hills © ememka

Pasące się owieczki © ememka

Samotne drzewo © ememka

Kręta droga © ememka

Kierując się dalej na południe po pewnym czasie ponownie skręciłam w lewo powoli domykając pętlę i zbliżając się do najdalej na południe wysuniętego punktu mojej wycieczki, czyli nijako punktu docelowego - zbiornika retencyjnego Gladhouse. Wzdłuż jego północnego brzegu wiedzie wspaniała, równiutka asfaltowa droga. Jezioro wyglądało wspaniale, przy tak słonecznej pogodzie i błękitnym niebie, woda miała kolor indygo. Znalazłam miejsce na piknik i postanowiłam urządzić sobie popas, ponieważ żołądek zaczął się tego pilnie domagać. Zjadłam kanapkę, chwilę odpoczęłam, popstrykałam kilka zdjęć i ruszyłam dalej.

Zbiornik Gladhouse © ememka

Gladhouse Reservoir © ememka

Rowerek nad jeziorkiem © ememka

Zbiornik Gladhouse © ememka

Rowerek nad jeziorkiem © ememka

Postanowiłam jednak nie jechać najprostszą drogą w stronę Edynburga, lecz nieco pokluczyć po okolicy. po drodze widziałam kilka starych wapienników oraz dwa kamieniołomy wydobywające chyba wapień. Nieco mnie to zaskoczyło ponieważ wydawało mi się, że te tereny zbudowane są głównie ze skał wulkanicznych. Jak się jednak okazuje występują tutaj także skały osadowe - muszę zgłębić to zagadnienie.

Stary wapiennik © ememka

Stary wapiennik © ememka

Widoczek na Pentlandy © ememka

zielono - niebiesko © ememka

Jechałam dość wysoko położoną drogą, i nic nie ograniczało mi widoku na północ w stronę Edynburga, dzięki czemu z dość dużej odległości udało mi się zobaczyć edynburską, tak charakterystyczną Górę Artura i Salisbury Craigs. Ponadto daleko na północnym-wschodzie widziałam również bardzo charakterystyczny wulkaniczny stożek Berwick Law położony w pobliżu miasteczka North Berwick - 40km na wschód od Edynburga! Widoczność tego dnia była wspaniała!

Arthur Seat i Salisbury Craigs z daleka © ememka

Jadę sobie, jadę i w pewnej chwili trafiam na ogromne pole, na którym rośnie dość dziwne warzywo - jest to brukiew. Jest to dość popularne w Szkocji (ale również w Szwecji i Finlandii) warzywo, przygotowuje się z niego między innymi tradycyjną potrawę "Neeps and Tatties" (brukiew z ziemniakami) podawana z tradycyjnym szkockim daniem - Haggisem. Warzywo to dodaje się również często do zup i gulaszy(ów?).

Pole brukwii © ememka

Wielki okaz © ememka

A teraz zagadka, co to jest i do czego służy;) Za prawidłową odpowiedź nagroda niespodzianka;)

Zagadka © ememka

Co to jest? © ememka

Jadąc wzdłuż murów jakiejś posiadłości dojechałam do mostu nad rzeką South Esk, która niedaleko tego miejsca łączy się ze wspomnianą wcześniej North Esk, płynie dalej jako Esk. Od tego miejsca jechałam krajową ścieżką rowerową nr 1 biegnącą z Londynu aż na Orkady.

Krajowa Ścieżka Rowerowa nr 1 © ememka

Ścieżka jest tutaj bardzo dobrze oznakowana, na wszystkich skrzyżowaniach o rozjazdach znajdują się drogowskazy, a na poszczególnych odcinkach drogi co jakiś czas tabliczki utwierdzające w przekonaniu, że nadal jedziemy tą ścieżką. I tak przez Bonnyrigg, odcinkiem ścieżki wytyczonym w miejscu kolejnej dawnej linii klejowej, dojechałam do miasteczka Eskbank. Po drodze zgubiłam ścieżkę rowerową nr 1 (chyba jednak nie jest aż tak dobrze oznakowana, przynajmniej w tym miejscu), nadal jadąc ścieżką rowerową, poprowadzoną jeszcze innym odgałęzieniem linii kolejowej (wyłożonym bardzo dobrym i gładkim asfaltem, pewnie dlatego nie zwróciłam uwagi na to, że ścieżka nr 1 odbija tu mocno w prawo) dojechałam do obwodnicy edynburskiej.

Ścieżka rowerowa © ememka

Tak sobie jadę © ememka

Jak się później okazało dobrze, że zboczyłam z drogi rowerowej nr 1 ponieważ zatacza ona od tego miejsca dużą pętlę przez Musselburgh i dopiero od wschodu prowadzi do centrum Edynburga, a ja byłam już dość zmęczona. Chciałam już jak najszybciej dojechać do domu, a czekał mnie najmniej przyjemny odcinek całej trasy (czemu dojazdy/powroty są najbardziej uciążliwe?). Jechałam dość ruchliwą ulicą wylotową z miasta. Zmęczenie dawało już o sobie znać i najmniejsze podjazdy ledwo, ledwo pokonywałam z prędkością 10km/h. Ponadto zaczęło wiać (w twarz), a słońce świeciło prosto w oczy, tak że nic nie było widać. Zrobiło się też chłodno i mocno przemarzłam. Klucząc po mieście, ponieważ nie chciałam jechać tą samą drogą, którą wyjeżdżałam, powoli i w bólach dojechałam w końcu do domu, ale ta końcówka to była walka i droga przez mękę.
Podsumowując, wycieczkę uważam za bardzo udaną, mimo początkowej irytacji i pewnych problemów z ogarnięciem sprzętu, ale dzięki temu wpadłam na idealny pomysł mocowania aparatu, plecak wyregulowałam, a długie getry wkrótce nie będą potrzebne;) Odkryłam całkiem nowe, nieznane mi dotąd tereny i jak się okazuje, warto wybierać się w tamtą stronę, gdyż jest ona bardzo urozmaicona, ciekawa i gwarantuje piękne widoki i stawia spore wymagania przed cyklistami. Można pojechać nawet dalej, jednak trzeba przeznaczyć na to jakiś weekend, lub tak zaplanować trasę, aby móc wrócić o własnych siłach, ponieważ mimo tego że niegdyś istniało tam wiele linii kolejowych, dziś nie ma po nich śladu. Zaczynają się tam górki i obszar jest słabo skomunikowany z Edynburgiem, a zapakowanie roweru do autobusu może okazać się problematyczne.
Kolejną wycieczkę planuję na południowy - wschód od Edynburga.

Pokaż trasę GPS


PS. Odkryłam świetne możliwości bawienia sie filmikami na YT, dlatego też sądzę, że w najbliższym czasie w moich wpisach pojawi się więcej filmików;)

Slonecznie i bezwietrznie (!)
Do pracy jechalo sie zadziwiajaco lekko i przyjemnie, mimo "ciezkiej" glowy :/
Bije jakies rekordy predkosci ostatnio na tym odcinku;) No ale oczywiscie nie moze byc pelni szczescia - dwoch kolesi chcialo pojsc ze mna na czolowe na malej uliczce isedlowej, no bo kazdy musi jechac srodkiem i nikt nie zjedzie ani nawet o centymetr;/ A no i nie ma jak jezdzic z calkowicie zaparowanymi szybami pod slonce! Kawalek dalej jakis "mozg" zostal na skrzyzowaniu centralnie na przejsciu/przejezdzie. No jak widac na calym swiecie sa tacy "inteligenci".
A no i jeszcze jeden koles chcial sie ze mna scigac na ostateniej prostej do pracy (pozniej okazalo sie ze pracuje tam gdzie ja), ale niestety zostal w tyle;) No tyle atrakcji od rana, ciekawe co bedzie po poludniu, zapowiada sie ladna pogoda, wiec wybieram sie na jakas dluzsza przejazdzke, mam tylko nadzieje ze aura zbytnio sie nie zmieni:)

Update 10.30

Oczywiscie pogoda sie zmienila, po slonku ani sladu, dookola, az po horyzont zalegaja ciemne i ciezkie chmury;/ mam tylko nadzieje ze nie bedzie padac;/

Update 11.30

Wrrr, pada ;/

Final update

Przestało padać.
O 13.30 postanowiłam zakonczyć pracę na ten tydzień i ruszyć na wycieczkę bez względu na pogodę.
Okazało się, że jest bardzo ciepło i w mojej skorupce było mi zdecydowanie za ciepło, początkowo chciałam rozpiąc kurtkę tylko od dołu, ale ekspres odmówił współpracy, rozpiełam się więc całkiem i było ok;) Szybko się jednak okazało, że jest tak ciepło, że nawet w rozpiętej kurtce jest mi zbyt ciepło. Kurtka powędrowała do plecaka, a ja założyłam koszulę flanelową. I tu moja pochwała dla tych koszul,wydaje mi się w obecnych czasach niedocenianych i uważanych za przeżytek. Dziś w epoce gore-texów i innych sztucznych tworzyw, nie docenia się naturalnych, bawełnianych wyrobów, które tak wielu służyły przez tak wiele lat. Koszula flanelowa nie jest zbyt ciepła, ale w zupełności wystacza, aby nie było chłodno i nie przewiewało człowieka, a jednocześnie na tyle przewiewna i oddychająca, że się nie pocę. W samym krótkim rękawku byłoby mi jednak trochę chłodno no i nieco dziwnie mogłoby to wyglądać,a w koszuli przejechałam całą trasę, łącznie z późnym popołudniem i nie bylo mi ani za ciepło, ani za chłodno - po prostu w sam raz;)
Ale wracając do wycieczki...
Wyjechałam z miasta tradycyjną trasą - pod obwodnicą. Następnie skierowałam się w stronę lotniska, objechałam je i kierowałam się prosto na północ, na most, ponieważ moim celem było niewielkie miasteczko po drugiej stronie zatoki.
Jadąć wzdłuż lotniska natrafiłam na pole krokusów, ewidentny dowód zbliżającej się wiosny.

Pole krokusowe © ememka

Następnie czekał mnie dość ciężki podjazd w miejscowości Kirkliston, niezle się tam zasapałam, ale podjechałam, a na szczycie czekał na mnie taki domek datowany na rok 1682.

Stary dom © ememka

Przejechałam przez to niezbyt ciekawe miasteczko i ruszyłam dalej w stronę mostu. Po drodze, na polach i łąkach widziałam wiele bażantów, to chyba ich pora, wszędzie ich pełno.

Bażanty © ememka

Za miasteczkiem zaczęła się bardzo fajna ścieżka rowerowa - asfaltowa i szeroka:)

Ścieżka rowerowa © ememka

Po tej ścieżce dotoczyłam się prawie na most, jeszcze tylko kilka fotek z tablicą i mostem i zaraz będę po drugiej stronie zatoki.

Forth Road Bridge © ememka

Forth Road Bridge © ememka

Forth Road Bridge © ememka

Rail Brodge © ememka

Z punktu widokowego zjechałam prosto na most i mozolnie zaczęłam sie na niego wspinać (bo tu nawet mosty są pod górkę:)) jazda po moście to niesamowite przeżycie, sporo luftu pod kołami i taka zielona falująca woda. Na dodatek gdy na moście się stanie to czuć jak cały drży i wibruje, a to jest bardzo głupie uczucie.
Po drugiej stronie zatoki najpierw fajny zjazd, a następnie kilka podjazdów, w tym najcięższy, w połowie którego ustałam przed samym Dunfermline. Ustałam, ale odpoczełam, wrzuciłam lekkie przełożenie (czytaj - pedałuje nieomalże w miejscu) i podjechałam;) Potem było już lekko. Przejechałam jakims kolejnym odcinkiem bardzo fajnie zrobionej ścieżki rowerowej, a następnie pasem dla rowerzystów wyodrębnionym z jezdni, wjechałam na osiedle i odnalazłam ulicę i dom na której mieszka moja koleżanka. Przekazałam jej to co dla niej miałam, zamieniłyśmy kilka słów i każda pojechała w swoją stronę.

Stromy podjazd © ememka

Ścieżka rowerowa © ememka

Drogę powrotną zaplanowałam przez miasteczko Rosyth, znane z portu cargo i promowego do Brugii oraz portu marynarki wojennej, ponoc cumuja tu łodzie podwodne. Tym razem jednak wybrałam drogę nie bokami, ale przez centrum i okazało się, że choć tereny portowo-przemysłwoe są mało ciekawe (jak chyba każde) to centrum jest ładne, ciekawe i zadbane.

Na obrzeżach trafiłam na jakiś zaklad przemysłowy, który był napędzany między innymi takim oto wiatrakiem. Nie zdawałam że one są takie wielkie.

Energia wiatrowa © ememka

W drodze powrotnej przez zatokę jeszcze kilka ujęć mostu, w tym także kolejowego

Forth Rail Bridge © ememka

Miasteczko w dole to North Queensferry, bo znajduje się po północnej stronie zatoki, po południowej znajduje sie South Queensferry, a jak nazwa wskzuje znajdowała się tam niegdyś (zanim wybudowano mosty;)) przeprawa promowa, wykorzystująca naturalne formacje skalne.

Most wiszący © ememka

I na zakończenie zagadka - znajdz samolot :)

Zagadka © ememka

Pokaż trasę GPS

Jak co piątek po pracy postanowiłam się gdzieś przejechać. Tym razem w przeciwną stronę niż to miało miejsce tydzień temu. Zaplanowałam sobie taką trasę, że o mało co ducha nie wyzionełam. Ale jak wymyśliłam tak zrobiłam.
Kilka naciśnięć na pedały i już jestem za miastem. W pierwzsej kolejności przejeżdzam obwodnicę, następnie kanał i jużjestem właściwie na wsi.

Kanał © ememka

Następnie kierowałam się na południe, ostro pod górkę chcąc wrócić do domu okrężną drogą przez Wzgórza Pentland. Było naprawdę ciężko i choć kilometraż nie jest zawrotny to jednak trasa była wymagająca.

Na początek podjazd taką oto uliczką. Jak jest stroma widać po domach i ich dachach.

Stroma uliczka © ememka

Jednak to była dopiero przygrywka, napradę stromo miało byś dopiero za jakiś czas.

Po pokonaniu tego podjazdu, zatrzymałam się i przysiadłam na ławeczce, aby chwilę odpocząć i złapać oddech. Tuż obok znajdowała się tabliczka z informacją o istniejącym niegdyś w tym miejscu punkcie pobierania opłat za podróżowanie drogą prowadzącą do Edynburga, (coś jak obecne bramki na autostradach;))

Miejsce pobieranie myta © ememka

Ruszyłam dalej, początkowo krótki zjazd w dolinę rzeczki Leith...

Water of Leith © ememka

...a potem było piekło - długi i ciężki podjazd.

Ostro w dół © ememka

tę część mam już za sobą,
a przede mną dalsza część tego morderczego podjazdu

Podjazd © ememka

Namęczyłam się i nasapałam, podjazdy pokonywałam na kilka razy, ale podjechałam! :) Z każdym postojem podziwiałam widoki, które stawały się coraz piękniejsze i obszerniejsze, widać było całe miasto i szerokie okolice.
Ostatecznie jednak moja mozolna wspinaczka została sowicie wynagrodzona wspaniałym zjazdem prawie do samgo domu, jakieś 7km;)

Wietrzna okolica © ememka

Po drzewie widać jak tu wieje.

Drzewo © ememka

Na trasie było też trochę terenu, choć ten rower nie nadaje się na błotniste i kamieniste polne drogi, zdecydowanie preferuje równiutki asfalcik;) Na szczęście ten wyboisty i kamienisty odcinek nie był zbyt długi.

Jak już mówiłam, przejeżdżając obwodnicę miasta przekracza się granicę i momentalnie przenosimy się na wieś - pola, łąki i wszędobylskie owce.

Owieczki © ememka

Przejeżdzając przez góry mijałam dwa zbiorniki retencyjne, w których woda jest tak czysta (przynajmniej optycznie) i ma tak niesamowity, szmaragdowy kolor, że ma się do niej ochotę wskoczyć:) Swoją drogą jeziorka, mimo że sztuczne są bardzo urokliwe.

Jeziorko © ememka

Jezioro © ememka

Z tego miejsca rozpościerał się fantastyczny widok na najbardziej charakterystyczną górę w okolicy, a położoną w centrum Edynburga - Górę Artura, o kształcie leżącego lwa.

Widok na Artura © ememka

i zbliżenie, czyż nie przypomina lwa?

Arthur's SEat © ememka

Na zakonczenie kilka optymistycznych fotek, potwierdzających że wiosna jest tuż, tuż.

Żółte kwiatki © ememka

Przebiśniegi © ememka

Kokosowe kwiatki © ememka

Te ostatnie kolczaste krzaki, mają cudowne żółte kwiatki pachnące jak ciasteczka kokosowe - uwielbiam je.

Podczas dość karkołomnego zjazdu o mały włos nie rozjechałam ślicznego dalmatyńczyka, który wyskoczył z przydrożnych chaszczy.
Już nieco bliżej domu zauważyłam na ulicy jakieś zamieszanie, był dym i policja. W pierwsej chwili myślałam, że to pali się samochód, ale przejeżdżając obok tego zdarzenia, doszłam do wnioku, że to chyba jakiś bezdomny chciał się podpalić!

Później pojechałam do sklepu zrobić zakupy na wieczór;)

Pokaż trasę GPS/

Jesienna wycieczka do podedynburskiej destylarni whisky.
Trasa prowadziła głównie ścieżkami rowerowymi, poprowadzonymi w miejscach dawnych linii kolejowych lub bocznymi drogami. Najgorszy był powrót, ponieważ chcąc wrócić jak najszybciej do domu, gdyż trochę zbyt długo zabawiliśmy w destylarni, musieliśmy wracać głównymi, dość ruchliwymi drogami.

Ponieważ trasa prowadziła przez pola i łąki, po drodze zbieraliśmy skarby jesieni - jeżyny, dziką różę, czarny bez. Poszukiwałam także jarzębiny, ale na całej trasie nie udało mi się wypatrzeń ani jednej:( Z zebranych owoców mam zamiar przygotować przetwory.

Wjazd na ścieżkę rowerową © ememka

Tory kolejowe © ememka

Znak kolejowy © ememka

Tablica © ememka

Ścieżka rowerowa © ememka

Ścieżka rowerowa © ememka

Pozostałość linii kolejowej © ememka

Degustacja w destylarni © ememka

Destylarnia Whisky © ememka

Ścieżka do domu © ememka

Bardzo ponuro © ememka

Trasa bardzo przyjemna i niezbyt wymagająca, choć było kilka podjazdów, a co za tym idzie i zjazdów, podczas których udało mi się pobić kolejny rekord prędkści:)