Po nocy spędzonej w schronisku (spało się bardzo dobrze) opornie szło nam zbieranie się i ruszenie ponownie w drogę. 
Najpierw rano postanowiliśmy pójść do sklepu, aby kupić niezbędne składniki do jajecznicy z jaj od wolno biegających kur z gospodarstwa obok schroniska, którą chcieliśmy sobie przygotować. Poszliśmy do sklepu na pieszo tuż przed 8, ale okazało się że sklep czynny jest zamknięty. Nie było żadnej kartki z godzinami otwarcia. Chwile postaliśmy i poczekaliśmy, pod sklep podjechali inni rowerzyści, którzy nocowali z nami w schronisku, im się bardzo spieszyło, ponieważ musieli złapać prom, który odpływał za kilkanaście minut. Na szczęście pod sklep podjechała pani sklepowa i panowie poprosili ja, aby coś im sprzedała. Ona zaczęła się wykręcać, że zamknięte, że musi towar wstawić do sklepu (pieczywo), no to panowie wzięli się za te skrzynki raz, dwa i towar był w sklepie, a my mogliśmy zrobić szybkie zakupy i mogliśmy wracać do schroniska na śniadanie.
Po drodze do sklepu mieliśmy takie widoki:





A tu stacja benzynowa przy sklepie



Wszystko pięknie, zadowoleni wracamy do schroniska. I dosłownie na 200 metrów przed budynkiem złapał nas deszcz - krótki, ale bardzo intensywny, normalne oberwanie chmury, gdy wychodziliśmy było ładnie i nie wzięliśmy kurtek. Gdy weszliśmy do schroniska byliśmy totalnie przemoczeni ;/ Od nowa mogliśmy się suszyć. Gdy ciuchy schły przygotowałam bardzo smaczne i pożywne śniadanko. 
Po śniadaniu i innych ceremoniach ostatecznie udało nam się ruszyć o 10.30!





Ledwo wyjechaliśmy z wioski i znowu złapał nas deszcz - miałam dość, byłam zła i miałam ochotę zawrócić do schroniska, gdzie było tak przyjemnie, sucho i ciepło. Rower był obwieszony wilgotnymi ciuchami, które miały doschnąć, a tu pada, na dodatek przed nami podjazd i wszystko było źle;/



Na szczęście po niezbyt długiej chwili - po przejechaniu na druga stronę góry pogoda zmieniła się diametralnie - przestało padać, chmury się rozproszyły, a naszym oczom okazały się piękne widoki - cudowne, piaszczyste, białe plaże z których słynie wyspa Harris. 









Było tak pięknie, że co chwile zatrzymywaliśmy się, aby zrobić zdjęcie. 
Po pięknych widoczkach plaż, kilku zjazdach i całkiem przyjemnej drodze po płaskim zaczął się dość długi podjazd. Podjazd wydawał się groźny, ale poszło nam z nim całkiem sprawnie, był długi, ale łagodny i bez problemu go pokonaliśmy (byłam tak dumna z K.). Widoki piękne, skaliste góry, torfowiska, jeziorka, rzeczka - sielanka. Na szczycie przełęczy, pośrodku niczego natrafiłam na kościołek wielkości szopy ukryty w zaroślach.







Tu zaczął się zjazd do Tarbert, było ostro z górki, szybko i tak pięknie! W sama porę dojechaliśmy do Tarbert, bo gdy tylko zaparkowaliśmy rowery, zaczęło padać. Postanowiliśmy zjeść tu lunch i chwilę odpocząć i uczcić pokonane górki. Wyjeżdżając z miasta weszliśmy do sklepu z tradycyjnymi materiałami - tweedami z Harris. Cudowne są te tkaniny i nie tylko w męskich szaro-burych kolorach, ale także w bardziej kobiecych, kolorowych odcieniach - cudowne! Szkoda tylko, że tak niesamowicie drogie!



Ponieważ Tarbert to porcik położony w przesmyku miedzy górami, zaraz za miastem czekał nas kolejny podjazd i to nie jeden.





Warto było podjechać pod te góry, aby móc podziwiać te wszystkie piękne widoki. Zjazd z przełęczy był karkołomny i zaczął się nagle - najpierw mozoliliśmy się z podjazdem, a tu nagle, bez ostrzeżenia droga zaczęła ostro opadać w dól ciasnymi serpentynami. Mocno trzymałam ręce na hamulcach, aby nie rozpędzić się zbyt mocno, dodatkowo temu zjazdowi towarzyszył silny, boczny wiatr i bałam się zęby mnie nie przewrócił. Zjazd był trochę straszny, ale widoki wspaniale!
Tu zaczęliśmy rozglądać się za miejscem na rozbicie namiotu, ale z jednej strony góra, a z drugiej ostry spadek do jeziora, nie mogliśmy znaleźć nic odpowiedniego. Obeszłam jakieś pole, pastwisko, ruiny domu, ale tam teren był podmokły i rosły duże kępy sztywnej trawy, miejsce fajne, ale niezbyt wygodne. Na dodatek przechodziłam obok takich strasznie wyglądających baranów i muszę przyznać, że miałam pietra. Zdjęcie zrobiłam im gdy byłam już po drugiej stronie ogrodzenia ;)



Ostatecznie znaleźliśmy miejsce przy drodze dojazdowej do domów położonych niżej nad jeziorem. Miejsce w sumie bardzo fajne, mimo że blisko drogi, ale ruch był niewielki, a widok przepiękny ;) To miejsce było położone nieco w dole, dzięki czemu osłonięte od wiatru, który w nocy mocno wial. Z tego miejsca mogliśmy też obserwować parę pięknych orłów;)