Kolejny dzień rowerem do pracy. Pogoda dop[isuje choć w ciągu dnia parę razy popadało, ale krotko, na szczęście jest dość ciepło więc szybko schnie;) W przerwie na lunch, jakoe u mnie w stołówce (ale to głupio brzmi;/) może w kantynie(?) ale to mi sie kojarzy z marynarzami z kolei;) no w każdym bądź razie tam gdzie jeść dają, nie było nic ciekawego do jedzenia, brr, tak więc wskoczyłam na rower i pojechałam do pobliskeigo TESCO kupiłam sobie kanapki w promocyjnych cenach no i do tego gazetę, bo to już połowa miesiąca;) I tyle po pracy do domu i tym raqzem znowu udało się nie trafić na deszcz;)

Do pracy - piekna i sloneczna pogoda, sloneczko przygrzewalo, az sie nie chcialo pracowac, jednak w ciagu dnia pogoda sie zepsula, mozno padalo, na szczescie udalo mi sie wracac bez towarzystwa deszczu. Do domu jechalam szybciutko, bo czekala tu na mnie nowa zabawka;)

Na poczatek droga do pracy, bo zapomnialam zresetowac licznika;) po poludniu bedzie uzupelnienie;)
uzupelnienie. Po pracy mialam zamiar przejechac sie na zakupy, niestety okazalo sie ze nie wzielam karty, nici z zakupow - wrocilam wic zwyczajna droga do domu.
W pracy musialam posiedzec dluzej - do 17, bardzo mnie to wkurzylo bo pogoda byla super nic tylko jezdzic;)

Praca i dom, dzis na szczescie bez deszczu;)

Kolejny dzień do pracy, rano bardzo mokro, po południu całkiem przyjemnie i nawet momentami słonecznie;)

I od nowa.... praca dom, nic poza tym:(

Dziś kolejna przejażdżka w towarzystwie. Krótka przejażdżka kolejną ścieżką rowerową powstałą w miejscu dawnej linii kolejowej – Innocent Railway, a następnie piknik pod zamkiem Craigmillar. Linia ta jest fragmentem opisanej wczoraj linii kolejowej Edynburg – Dalkeith, którą transportowano węgiel z okolic Dalkeith do Edynburga. Ścieżka zaczyna się u podnóży Góry Artura w centrum miasta, jej pierwszym elementem jest tunel – ponoć pierwszy tunel kolejowy, zbudowany w 1830 roku,

Tunel na dawnej linii kolejowej © ememka

Innocent Railway Tunel © ememka

innymi pozostałościami linii kolejowej jest żelazny most i fragment torów.

Tory © ememka

Nazwa tej linii nie jest do końca wyjaśniona, najprawdopodobniej wywodzi się od faktu że przewożąc około 400 000 pasażerów rocznie, nikt z nich nie został nigdy ranny, co było niespotykane, gdyż wypadki na kolei, szczególnie tej napędzanej lokomotywami parowymi były bardzo częste. Innym źródłem nazwy może być fakt, że w chwili wprowadzenia ruchu pasażerskiego nie było na niej stacji czy przystanków, a co za tym biletów czy opłat, pasażerowie wsiadali i wysiadali tam gdzie chcieli. Linia ta została zamknięta w 1968, a następnie przekształcona w ścieżkę pieszo – rowerową 1981.

Ścieżka rowerowa © ememka

Tą ścieżką podjechaliśmy do centrum handlowego, a następnie na piknik pod zamek Craigmillar. Na sam zamek nie wchodziliśmy, ponieważ było dość późno, ale za to pod jego murami zrobiliśmy sobie piknik.

Craigmillar Castle © ememka

zzamek Craigmillar © ememka

Troszkę się opalaliśmy, piliśmy piwko, było bardzo miło i przyjemnie;) A później już tylko powrót do domu, a wieczorem pub;)

Dziś, korzystając z niespotykanie ładnej pogody (jak na tutejsze warunki), postanowiłam wybrać się na nieco dłuższą wycieczkę. Po raz dugi zaryzykowałam wyprawę do Penicuick, ale tym razem udało się bez przykrych niespodzianek. Dla przypomnienia - poprzednim razem gdy chciała wybrać się w to miejsce na wjeździe na ścieżkę złapałam gumę i potem maszerowałam jakieś 10km pchając mój pojazd. Dziś jednak bogowie byli przychylni Pogoda dopisała, problemów ze sprzętem nie było;) Droga do Penicuick – małego miasteczka na południe od Edunburga nie jest zbyt ciekawa, po prostu trzeba wydostać się z miasta, a następnie jechać dość ruchliwą trasą, ale dalsza ścieżka wynagradza te niedogodności.

Ścieżka rowerowa w miejscu dawnej linii kolejowej © ememka

W Penicuick zjeżdżam do doliny rzeczki Esk, gdzie prowadzi trasa rowerowa „73”. Dolina rzeczki Esk jest bardzo stroma, co jest bardzo charakterystyczne dla tutejszych rzek. Ścieżka powstała w miejscu dawnej linii kolejowej Edinburgh – Peebles. Zjawisko to bardzo tutaj popularne. W kraju gdzie narodziła się kolej, linii kolejowych było mnóstwo, wiele z nich zamknięto jednak w połowie XX wieku, obecnie część z nich została przekształcona w szlaki pieszo – rowerowe. Trasy te są wspaniałe, równe, zniwelowane, często biegną dolinką, wykopem lub nasypem, otoczone lasami, krzakami, wolne od ruchu samochodowego, są oazą spokoju i ostoją dla zwierząt, głównie ptaków. Często są wilgotne i zacienione, przez co często błotniste, ale to tylko dodaje im uroku.

Błotko © ememka

Tak więc dziś moja trasa prowadziła kilkoma takimi dawnymi liniami kolejowymi, ślady jakie po nich pozostały do dziś to jedynie perony. Jeżdżąc tymi trasami i dobrze się rozglądając można odnaleźć cała masę dawnych kamiennych lub ceglanych peronów, charakterystycznie zakończonych spadkiem, często są one ukryte, zarośnięte gąszczem krzaków lub drzewek.

Peron na ścieżce rowerowej © ememka

Na pierwszym odcinku trasy Penicuick – Dalkieth poza pozostałościami dawnych peronów znajdują się również dwa tunele i wiadukt oraz charakterystyczny mostek kolejowy.

Mostek kolejowy na dawnej linii kolejowej © ememka

Ścieżka początkowo mokra i błotnista, po wczorajszym najprawdopodobniej deszczu, po pewnym czasie przechodzi w wyśmienita, luksusową wręcz asfaltóweczkę po której wspaniale się pedałuje.

Asfaltóweczka © ememka

Ale zanim to nastąpiło zahaczyłam o Roswell...

Roswell.... © ememka

I tak nie wiadomo kiedy trasa się kończy i wjeżdżam do miasteczka Dalkieth, gdzie ta trasa się kończy, ale zaczyna kolejna. Ciekawym miejscem jest tutaj wiadukt Glenesk wybudowany w 1830 przez firmę kolejową Edinburgh – Dalkieth, a następnie odrestaurowany w 1992 przez lokalne władze. Most robi wrażenie, gdyż został przerzucony przez bardzo głęboką i stromą dolinkę rzeczki Esk. Gdy spojrzałam w dół aż zakręciło mi się w głowie, naprawdę bardzo tu wysoko, most znajduje się ponad czubkami starych i potężnych drzew.
W okolicach Dalkeith już od XIII wieku wydobywano węgiel, na początku wieku XIX wydobycie tego surowca „szło pełną parą”, jednak dużych trudności nastręczał jego transport na rynek do Edynburga. Drogi miły słabą nawierzchnię, a opłaty drogowe = myto bardzo podrażały sprawę, dlatego też węgiel z okolic Dalkeith był droższy niż ten transportowany droga morską z Anglii czy z północy Szkocji, otwarcie w 1822 Kanału Unii przyczyniło się do transportowania tańszego węgla z zachodu Szkocji. Wszystko to sprawiło, że właściciele kopalń węgla w okolicach Dalkeith postanowili działać i wybudować linię kolejową z centrum Edynburga do Dalkeith. Linia o długości 8,5 mili została uruchomiona w 1831. Pociągi złożone zazwyczaj z dwóch wagonów były ciągnięte przez konie i transportowały około 300 ton węgla na dzień. Wkrótce na tym odcinku został uruchomiony ruch pasażerski i wkrótce wynosił 200 000-300 000 pasażerów rocznie, co stanowiło więcej pasażerów na milę niż na linii Liverpool – Manchester. W połowie XIX wieku powstały nowe przedsiębiorstwa kolejowe wykorzystujące kolej parową. Jedno z nich – British Railway Company przejęła linie Edynburg – Dalkeith, zastąpiła konie parowozami i zmieniła rozstaw torów z tzw. szkockiego 4 stóp 6 cali (1372mm) na standardowy 4 stopy 8,5 cala (1435mm), budowle drewniane zastąpiono kamiennymi, w tym wspomniany wiadukt Glenesk.
Oczywiście w plątaninie ścieżek i drogowskazów nieco się pogubiłam, ale dzięki temu odnalazłam tablicę informacyjną o opisanym wyżej wiadukcie oraz o liniach kolejowych, które obsługiwał. Następnie musiałam się kawałeczek cofnąć, aby odnaleźć kolejną ścieżkę, która poprowadziła mnie następnym fragmentem dawnej linii kolejowej w stronę zatoki do miasteczka Musselburgh. W Musselburgu zrobiłam sobie krótką przerwę, zajęłam ławeczkę z widokiem na zatokę, chwile odetchnęłam, posiliłam się i stwierdziłam, że trochę mało będzie tych kilometrów, więc zamiast jechać najprostszą trasą do domu – ścieżką Innocent Railway (kolejna trasa rowerowa powstała w miejscu dawnej linii kolejowej), postanowiłam pojechać nieco dookoła, objechać trochę Edynburg, znanymi mi już co prawda ścieżkami, ale stwierdziłam, że jeśli pojadę tamtędy to ładnie domknę moje dzisiejsze kółko;) Jak się później okazało, część tych ścieżek również powstała na miejscu niegdysiejszej linii kolejowej, o czym dobitnie świadczyły perony. Mimo, że wcześniej tędy jeździłam, jakoś nie zwróciłam na nie uwagi, możliwe że wyczuliłam się na tym punkcie ostatnio, ponieważ kolej, a szczególnie kolej parowa, jak i dawne linie kolejowe zaczęły mnie ostatnio bardzo interesować. Gdy kilka dnie temu studiowałam mapę topograficzną okolic Edynburga wypatrzyłam więcej takich dawnych linii kolejowych, charakterystycznie wyróżniających się na mapie wkopami lub nasypami, specyficznym łukiem zakrętu, czy w końcu zakończeniem w miejscu obecnie istniejących torów. Bardzo mnie one zainteresowały i w planach mam dalszą ich eksplorację.
Wracając jednak do mojej dzisiejszej wycieczki, z Mussleburga przyjechałam do Edynburga, przez znaną i sławną niegdyś dzielnicę Portobello, która stanowiła miejsce odpoczynku mieszkańców miasta. Trzeba przyznać, że pozostała taką do dziś, gdyż położona jest nad zatoką posiada plażę, promenadę, miejsca rozrywki, kilka pubów i restauracji. Dziś było tam mnóstwo ludzi, część z nich wylegiwała się na plaży, niektórzy nawet pluskali się w lodowatej zatoce Firth (zatoka Morza Północnego). Po ominięci tej „nadmorskiej” części miasta, popedałowałam w stronę dzielnicy Leith – niegdyś dzielnicy portowej, obecnie znajduje się tu terminal dla statków pasażerskich. Jednak jazda jedną z głównych ulic miasta nie należy do przyjemności, szczególnie po wciąż żywych wspomnieniach ze spokojnych, cichych ścieżek, rozbrzmiewających jedynie śpiewem ptaków położonych z dala od ruchu i hałasu miasta. Tak więc jak najszybciej odnalazłam ścieżkę rowerową i przejechałam nią połowę miasta, ponieważ jest ona całkowicie odcięta od ruchu ulicznego, jedzie się wspaniale, równym tempem, bez zbędnego zatrzymywania się na światłach i towarzystwa nieuważnych lub niecierpliwych kierowców.
Ścieżki te mimo swoich zalet (o których było wyżej) mają pewien mankament, a mianowicie, ponieważ leżą z dala od dróg, są zarośnięte, czy raczej obrośnięte, często w wykopach, nie widać z nich otaczającego świata, mimo że na nich nie da się zgubić to trudno się odnaleźć w okolicy. Szczególnie daje to o sobie znać w mieście, ponieważ ścieżki te biegną „bokami”, często na „tyłach” domów, nie widać z nich żadnych charakterystycznych punktów miasta, nie wiadomo jakiej jego części się jest. Pewnych wskazówek udzielają czasami mosty lub wiadukty przecinające ścieżkę i czasami tabliczka z nazwą ulicy która tamtędy przebiega, no i drogowskazy. Jest to bardzo zabawne, ponieważ jadąc taką ścieżka nie zdajemy sobie sprawy w jakim tempie i jakie odcinki pokonujemy, a tu okazuje się, że przemknęliśmy przez połowę miasta, omijając oczywiście wszystkie niedogodności ruchu drogowego Muszę przyznać, że takie ścieżki rowerowe to wspaniała sprawa!

Na zakończenie mapka mojej dzisiejszej trasy
<a style="color: #fff; text-decoration: none" href="http://www.bikely.com/maps/bike-path/Penicuick-Musselburgh">Penicuick - Musselburgh</a></span>

Dzień zapowiadał się wspaniale - od rana ciepło i słonecznie, po południu jednak jakaś godzinkę przed koncem pracy strasznie się rozpadało i lało i lało i nie zanosiło się, aby przestło, postanowiłam więc jechać do domu, bo nie zamierzałam kiblować w pracy, w końcu dziś piątek;) Jak na złość nie miałam kurtki ani nawet czapki z daszkiem. W związku z tym po jakiejś pół godzinie pedałowania w deszczu byłam totalnie mokra, ciuchy można było wykręcać, włosy również, miałam mokrą twarz - czego niecierpię i zapadane okulary w związku z czym niewiele widziałam. Jednym słowem jazda była "wesoła", na szczęście było ciepło;)

Potworny, wrecz niespotykany w tej krainie upal 30st!!! Alez jaka jazda przyjemna, kiedy owiewa cie takie cieple powietrze;) dawno nie mialam takiego wrazenia:) ale coz uz od jutra ma cie ochladzac;( ale zobaczymy mam nadzieje ze w weekend uda sie pojezdzic troszke dluzej:)